Waiting On the World to Change

Na een lange dag wachten, stappen we ’s avonds rond een uur of 9 in de bus die ons van El Chalten naar El Bolson brengt. We lopen naar onze plaatsen bovenin. De stoelen zitten prima en ze kunnen ook nog redelijk achteruit gezet worden. Lang niet slecht en in ieder geval comfortabeler dan een gemiddelde vliegtuigstoel. Het schijnt nogal rumoerig te zijn in de Argentijnse bussen, maar daar merken we niets van. Buiten is het aardedonker en kort na vertrek gaat bij iedereen al snel het licht uit. Dus proberen wij ook snel maar wat uurtjes slaap te pakken zodat we morgenochtend hopelijk een beetje fris zijn voor dit deel van de Ruta 40.

Halverwege de nacht worden we ruw uit onze slaap gehaald als alle lichten aanspringen. We hebben werkelijk geen idee waar we zijn en verdwaasd kijken we uit het raam waar we een kantoortje zien met een hostal erboven. Het voelt alsof we ergens in the middle of nowhere beland zijn. Een controleur komt de bus in en kijkt alle bagagerekken na. Af en toe maakt hij een foto, geen idee waarvan.. Er stapt een stel uit de bus dat hier blijkbaar moet zijn. Kort voordat de bus verder rijdt, kijken we ze na als ze de donkere nacht instappen. Blij dat wij er hier niet uit hoeven in het holst van de nacht!

Inmiddels is het 7 uur in de ochtend als we opnieuw gewekt worden. Tijd voor een sanitaire stop en koffie. Hierna lukt het niet meer om de slaap te vatten. We maken ons raam schoon en we gaan er eens goed voor zitten. Het zijn absoluut fraaie vergezichten, maar wel steeds dezelfde.. Eindeloze steppes met aan de uiteinden heuvels en dat honderden kilometers achter elkaar. De rest van de dag verandert er niet veel. Het is al lang weer donker als de bus uiteindelijk na bijna 24 uur El Bolson binnenrolt. We gaan snel op zoek naar ons appartement en eenmaal daar aangekomen, hebben we niet veel puf meer om er nog uit te gaan.

El Bolson staat bekend als het hippiestadje van Argentinië. In het weekend wordt hier een markt gehouden waar alles wat verkocht wordt, zelfgemaakt moet zijn. De stalletjes met gebreide kleding, sieraden, houtwerk, schilderijen enz. zien er heel kleurrijk uit. Verder staan er wat eettentjes en stalletjes met ambachtelijk gebrouwen biertjes. Het is lekker weer en we slenteren wat over de markt en hangen wat rond in het park en kijken ondertussen naar hoe het leven hier gaat. Een leuke afwisseling na al het overweldigende natuurschoon van Patagonië.

Vanuit El Bolson gaan we verder naar Bariloche. Dit is een geliefd vakantieoord bij de meer welgestelde Argentijnen. Als we het dorp binnen rijden, passeren we eerst een verpauperde wijk. Argentinië is in het verleden vaker getroffen door economische rampspoed en daar hebben we ook al wel sporen van gezien, maar zo erg als hier nog niet. Naarmate we het meer naderen, wordt het beter maar zeker niet dat wat we ervan verwacht hadden. Slecht onderhouden gebouwen, overal graffiti en veel agenten op straat. Hoe kan het dat zo’n plaats zo veel van haar oude glorie verloren heeft? Aan de mooie ligging aan het Nahuel Huapi meer ligt het in ieder geval zeker niet!

Vandaag rijden we vanuit Bariloche via de schitterende Ruta de los 7 lagos naar San Martin de los Andes. Dit is een van de mooiste routes van het land en dat kunnen we volmondig beamen. Het uitzicht is inmiddels veranderd en het landschap is groen en bergachtig en de blauwe meren steken hier schitterend tegen af. San Martin de los Andes zelf is een leuk plaatsje en gelukkig hebben ze hier wel de prettige sfeer weten te bewaren. Alleen jammer dat Willy en Max niet in hun Argentijnse huis waren dat ergens in deze mooie streek moet liggen, want anders waren we graag op de koffie met een koekje (of 2..) gekomen!